Opnamen voor ‘Het Archief’, een film over het archiefwezen in Nederland naar een …

2 reacties Commentaar van bezoekers

Hans Berrevoets 2 jaar geleden

(bron Dordrecht.net) Oud-archivaris Dordrecht, dr. Theunis W. Jensma (79) overleden 4 maart 2011 DORDRECHT – In Buitenpost is 2 maart op 79-jarige leeftijd overleden de eens zeker bekende Dordtenaar dr. Theunis W. Jensma. Hij wordt dinsdag 8 maart vanaf 13.30 uur herdacht in het kerkje van Hoogebeintum. Daarna wordt Jensma begraven in het graf van zijn vader naast de kerk. Jensma was jarenlang - van het eind van de jaren zestig van de vorige eeuw tot 1989 - directeur van het gemeentelijk archief in Dordrecht. Dat heet nu archiefcentrum DiEP. Hij schreef ook talrijke standaardwerken over Dordrecht en was een kenner van de geschiedenis van de Grote kerk. Jensma heeft veel onderzoek naar de geschiedenis van Dordrecht gedaan , zodat hij lopend door de stad haast moeiteloos het beeld van voor 1572 voor de geest kon halen. ,,Elk archiefstuk voor die tijd is door mijn handen gegaan," zei hij eens. Film Onlangs was hij nog in beeld bij een film over het werk van DiEP die werd vertoond op RTV Dordrecht. Daarmee werd het 125-jarig bestaan van DiEP/archief zichtbaar gemaakt op de locale omroep. Zijn archief stond landelijk model voor goed archiefbeheer in de jaren zeventig en hij was er trots op. Daarom werd het archief gefilmd voor een documentaire. De TV ploeg volgde de archivaris echt in zijn rol als archivaris, die bij de mensen thuis kwam om belangrijke stukken voor de toekomst veilig te stellen. Jensma stond dan ook bekend als de archivaris van de stad. Zijn naam hield ook na zijn vertrek een bepaalde bekendheid in historische kringen net zoals een aanntal namen van zijn voorgangers blijft voortleven. Een hoogtepunt voor hem was de betrokkenheid bij de opening van het Hof, na een restauratie, in 1972. Dat was niet toevallig gelijk met de herdenking van de vierhonderdste vrije Statenvergadering in Dordrecht, die op 19 juli 1572 werd geopend. Koningin Juliana kwam ervoor naar Dordrecht en Jensma was haar gastheer en gids. Jensma hechtte aan de herdenking van historische feiten en had in 1970 geen steun gekregen om 750 jaar stadsrechten voor Dordrecht te vieren. Inmiddels wordt in de stad al gesproken over mogelijkheden om 2020 te herdenken als jaar van achthonderd stadsrechten. Dr. Jensma had een eigen stijl als directeur van het archief en was ook bereid om zijn mening niet onder stoelen of banken te steken. Hans Berrevoets, voorzitter van het Platform Stedelijke Herdenking, kent genoeg verhalen. ,,Ik vind dat Jensma veel heeft betekend voor de historie van Dordrecht. Vooral zijn boeken over de geschiedenis van de Grote kerk, mocht je baanbrekend noemen. Jensma kwam in 1988 in conflict met de gemeente Dordrecht tijdens een ambtelijke reorganisatie en vertrok naar Friesland. Dordrecht bleef voor hem een brug te ver. Een aantal mensen heeft geprobeerd om hem weer een plek te geven in de historie van de stad. Ook mensen van erfgoedcentrum DiEP hebben dat geprobeerd, maar het is helaas niet gelukt. In een boek heeft hij zijn Dordtse tijd ook vrijelijk beschreven. Niet iedereen zal blij zijn geweest met zijn beoordeling. Zijn betekenis in historische zin is er niet minder om. Eiland Zo verdiepte hij zich in de eilandmentaliteit van de Dordtenaren en probeerde aan te geven, wat de betekenis kon zijn voor de culturele geschiedenis als stad in een bepaald isolement. Dordrecht was alleen lange tijd via veerdiensten over water te bereiken en de eerste bruggen werden rond 1870 voor het spoor aangelegd. Archiefcentrum DiEP zal morgen (zaterdag) een advertentie plaatsen in AD De Dordtenaar om hem zo een passende plaats te geven in het collecief geheugen. Naast liefhebber van historie was Jensma ook thuis in de theologie, waarin hij was gepromoveerd. Na zijn verhuizing naar Friesland ging hij regelmatig voor als predikant. Ook vanuit Buitenpost schreef hij nog een theologisch werk, met veel aandacht voor de geschiedenis. Jensma was ook schaakliefhebber en speelde in Dordrecht voor het tweede team van de vereniging. Tijdens het teamschaken in de historische Statenzaal van het Hof, waar in de toekomst DiEP als opvolger van zijn archief Dordrecht nog meer op de kaart zal zetten, speelde hij voor een team van de gemeente Dordrecht. Dat was in 1977. Hij was toen zeker door mediaaandacht een bekende Dordtenaar. In Friesland werd hij een aantal malen clubkampioen van een schaakvereniging. Een kenmerkende foto kon achter het bord, door het rookverbod, niet meer worden gemaakt. Jensma was een vefaand pijprokers en zijn bureau in Dordrecht lag vol met allerlei pijpen. Een foto in de krant met pijpen was ook een vast beeld.

meld misbruik

Hans Berrevoets 2 jaar geleden

Dr. Theo W. Jensma, die zijn na het overlijden van zijn moeder ook Theunis ging noemen, heeft zijn leven als archivaris in Dordrecht vastgelegd in zijn zeer persoonlijke boek WAT IK NOG ZEGGEN WIL. Hij is in 1989 uit Dordrecht vertrokken naar Buitenpost. Het bericht over zijn overlijden haalde in maart 201 de website en nieuwssite Dordrecht.net
DORDRECHT - Gemeentearchivaris van Dordrecht, dr. Theunis Jensma (1932-2011) heeft in zijn woonplaats Buitenpost één keer in het openbaar teruggekeken op zijn leven. Hij deed dat opennhartig en dat staat voor hem ook voor eerlijk. Zijn tijd in Dotrdrecht kreeg er volop de aandacht in. Het verhaal is een samenvatting van het Jensma-levensboek dat, zoals dat hoort, ook wordt bewaard in zijn archief (nu DiEP) in Dordrecht: Ook praat hij over een ander studieboek dat hij in Friesland heeft geschreven. Dr.Jensma gaf zijn beeld van de geschiedenis als historicus en dominee en als iemand, die Dordrecht de rug toekeerde, maar niet kon vergeten: Ik ben een Fries die in Amsterdam geschiedenis is gaan studeren. Amsterdam heeft altijd Friezen getrokken. Het was geen zeldzaamheid om een Fries in de tram tegen te komen, die in het Fries vroegen naar je herkomst, familie, geboortestreek. In Amsterdam trouwde ik met een Friezin die op de school voor kunstnijverheid zat en werd leraar geschiedenis aan het Cartesius-lyceum. Met bronnen werken trok mij meer en daarom accepteerde ik een baan op het gemeentearchief, om bronnen-publicaties te kunnen verzorgen. Dat was prachtig werk, maar mijn baas raadde mij aan te promoveren. Op de zolder van de doopsgezinde Singelkerk lag het archief van de Doopsgezinde Zendingsvereniging. Dat heb ik geïnventariseerd en toen bleek dat het materiaal nooit goed gebruikt was, maakte ik er een dissertatie van. Zo promoveerde ik als historicus aan de Theologische faculteit". "Toen dit allemaal klaar was, werd ik gemeentearchivaris van Dordrecht. Daar moest nogal wat gebeuren. Ik verdiepte me helemaal in de geschiedenis van Dordrecht. Tweeëntwintig jaar lang deed ik niets anders dan dat. Ik was stads-historieschrijver en leefde me helemaal in in Dordrecht. Door mijn tweede huwelijk viel ik in ongenade bij de archiefwereld – mijn vrouw was de secretaresse van mijn wethouder en men dacht dat dit ‘not-done’ was. In mijn isolement concentreerde ik mij nog meer op Dordrecht. De gemeente ging reorganiseren. Het hele archief moest veranderen. Daar kon ik absoluut niet aan meewerken en met in mijn achterhoofd: ‘ljeaver lyts boer as grut feint’ vertrok ik naar Friesland. Ik was toen 56 jaar". Nieuwe start "Ik zocht contact met uitgeverij Waanders, die in Dordrecht mijn tijdschrift ‘Ach lieve tijd’ had uitgegeven. Ik wilde een soort ‘Ach lieve tijd’ van Friesland maken. Dit lukte niet en nam daarna bewust afstand van de geschiedenis van Friesland. In Holland voelde ik mij een Fries, in Friesland een Hollander. Na jaren kwam ik er achter dat ik uit een Friese familie stam en dat ik een Leeuwarder ben. Ik kwam mensen van vroeger tegen en zo langzamerhand ben ik me Frieser gaan voelen. Ik spreek goed Fries en ook wel Leeuwarders. Op grond van mijn dissertatie had ik een algemeen Nederlands preekconsent gekregen en ik meldde mij aan bij Tim Kansel, scriba van de PKV. Hij zette mij op de lijst van voorgangers in Friesland; hij maakte mij docent van de ‘Theologische Vorming Gemeenteleden’ en voorzitter van de commissie ‘Toerusting en Vorming’. Ondanks tegenwerking van Leeuwarden en Sneek vestigde ik een derde studieplaats in Dokkum. Deze opleiding was bedoeld als een stimulans bij de tot standkoming van de SOW. Mede door mijn wekelijkse preekbeurten kwam ik terecht in het kerkelijke werk van Friesland. Ik zocht toenadering tot de Doopsgezinden (ik ben Hervormd, echter van huis uit Mennist), maar het lukte pas na een jaar of tien om met hen weer een losse band te krijgen. Zo erg was dat ook weer niet, want ik voel me toch altijd al laag-kerkelijk". Fries "Het noorden van Friesland ligt mij het beste. Daar komt mijn familie ook vandaan. De openheid en eerlijkheid daar doen mij goed. Zelfs de rechtlijnigheid, strengheid in rechtvaardigheid, het ontbreken van stand- en statusgevoel zijn mij uit het hart gegrepen. Het lesgeven aan gemeenteleden en preken ligt mij. Langs de historische weg probeer ik tot de kern van de zaak – de schat in de akker– door te dringen en deze door de tijd mee te nemen naar het heden. Soms preek ik in het Fries. Eigenlijk preek ik het best als ik niet aan een taal gebonden ben – in een Nederlandse dienst spreek ik ook wel Fries en omgekeerd, zonder te ‘vertalen’, denkend vanuit de taal en sprekend vanuit mezelf. Als ik preek, sta ik tussen de mensen, zeker niet erboven. Ik kan nooit ofte nimmer iemand voorhouden hoe de dingen precies zijn. Je kunt de waarheid zoeken, vinden doe je hem nooit. De waarheid is bij God. Ik sta onzeker tussen de mensen, maar ik doe geen moeite als mensen mij niet liggen. Ik ben wel bíj hen, ik deel hun onzekerheid, ik voel me één met hen, maar het lukt mij slechts zelden om de afstand tussen mij en de ander te overbruggen. Soms is die afstand er niet en dat is dan wederzijds. ‘Hij is één van ons’ heb ik wel eens iemand horen zeggen. In Dordrecht zei een Friese conciërge tegen mij over een groot zakenman: ‘Dat is in hiel gewoane man, krekt sa as do en ik’ (‘Dat is een heel gewone man, precies zoals jij en ik’) en toen ik koningin Juliana mocht rondleiden langs een tentoonstelling voelde ik geen enkele sociale afstand. Mijn eerlijkheid heeft me vijanden bezorgd. Aan de ene kant vind ik dat jammer, aan de andere kant interesseert het me niet zo. Ik kan er evenwel onder gebukt gaan wanneer mensen mij negeren of ontkennen. Dan denk ik maar: ‘Viel Feind’, viel Ehr’. Nadat ik vanuit Dordrecht in Friesland gekomen was, ging ik theologie studeren in Groningen. meer op google bij Dordrecht.net met gebruik making van Jensma enz als zoekwoord (woorden)

meld misbruik